Op de grens van kleur en geur ligt amber. Mogelijk komt het ambergris uit de onverteerde resten van de inktvis, zodat ook de uit deze grondstof gewonnen geur zich met de inkt verbonden weet waarmee wij verhalen schrijven en zelfs werd amber in het verleden veel voor beeldschermen gebruikt (deze kleur is goed zichtbaar tegen een donkere achtergrond) het is de oranje (anderen zeggen gele) kleur in het stoplicht. Maar amber is vooral de kleur van barnsteen, het versteende hars uit voorhistorische naaldbomen. Het is de geur van de Oostzeekusten; in ons land het dichtst benaderd door de Waddenzee, de meest westelijke plek waar de resten van de lang vergeten naaldwouden van het oude Europa nog voelbaar zijn. Barnsteen is op zijn mooist als het, gepoleist, als een sierraad bewaard of gedragen wordt. Men ruikt de geuren niet: men ziet ze in de steen, zoals men ook knapperen van de vonken ziet, de in hars gevangen insecten en de echo van het huilen van de wolven in het verdwenen woud. .